Chu Chi tunnels

Dag 7 (vrijdag 22 juli)
Om 10.00 uur worden we door een medewerker van één van de ooms opgehaald. We gaan naar de Cu Chi tunnels. Eerst een hele tocht om uit de stad te komen, met allerlei spectaculair geladen brommertjes (o.a. 2 meter hoog opgestapelde ronde dozen, door duopassagier in zowel linker als rechter arm vastgehouden, helemaal ingebouwd in oud papier, vol met allerlei levensmiddelen, etc.). Buiten de stad wordt de weg breder en moeten de brommers over een aparte baan. Na een tijdje slaan we af en komen op kleinere asfaltwegen. Het is nog enigszins zoeken en meerder keren vragen, maar naar 1u40 min zijn we bij de Cu Chi tunnels. Nog wel even kaartjes kopen (70 ct voor Vietnamezen, € 2,80 voor anderen). We eten eerst ijsjes en koekjes en gaan daarna de rondleiding volgen. We krijgen samen met groepjes Amerikanen en Fransen een Engelstalige gids. Eerst een filmpje (erg anti-Amerikaans, zoals je kunt veronderstellen) en uitleg aan de hand van een maquette en landkaart. Er is 250 km aan tunnels gegraven tussen 1948 en 1968. Er waren 3 niveaus, tot circa 3m, van 3 tot 7 m en van 7 tot 10 m onder de grond. In dit gebied stond het grondwater heel laag en in de tunnels werd bronwater gewonnen voor drinken en koken. Daarnaast waren er luchtkokers naar boven. Tunnelingangen waren vrijwel onvindbaar verstopt en valkuilen en boobytraps deden de rest. Tot de B52 bombardementen waren wisten Amerikanen weinig in te brengen tegen voor de VC strategisch belangrijke stelsel. Op verschillende plaatsen gingen we door de tunnels, soms enkele meters, soms tientallen meters. Deze waren groter gemaakt voor de toeristen, maar je moest op je hurken lopen. Af en toe waren er tegenliggers in de vorm van vleermuizen. Op het eind nog het voedsel en drinken genuttigd dat de mensen in de tunnels tot hun beschikking hadden. Erg eenzijdig en weinig voedzaam, maar het smaakte en vulde de maag. Daarna gewoon westerse frisdrank gedronken en even bijgekomen. Souvenirs bekeken (niet gekocht). De chauffeur stond bij de uitgang al te wachten (languit in de slaapstoel van de Toyota Innova). Instappen en wegwezen richting Vung tau.
Na ongeveer 2 uur rijden waren we voorbij Saigon en stopten we bij een groot (westers) winkelcentrum om bij de Pizzahut te eten; iedereen smooties en andere lekkere drankjes en een grote pizza (Thanh een extra grootte, maar die kon hij uiteraard niet op). Gewoon westerse prijzen (ongeveer €42). In het winkelcentrum nog chips en dergelijke gekocht bij de supermarkt en afstand bestuurbare Porsche (voor opa Nguyen) en helikoptertjes (voor Thanh en Myra). Na 2 uur in de westerse wereld verder naar Vung tau. Na 2 uur rijden waren we bij de opa, oma en ooms van Thanh. Begroeting met heerlijke cake; nog maar wat bijgekocht bij de bakker om de hoek. De Porsche overhandigd aan opa; vond het allemaal erg komisch. Na wat bijpraten, in de Mercedes bus met al onze bagage op zoek naar een hotel (het was inmiddels 21.00 uur). Het was vrijdagavond en veel hotels waren vol. Na een tijdje vonden we kamers voor 1 nacht in het Rex Hotel. Oom kwam daar vaker met klanten en wist nog wat korting te bedingen, uiteindelijk €121 betaald voor 3 kamers.