Bobsleeën in de 'woestijn'

Dag 11 (dinsdag 26 juli)
We ontbijten ’s morgens rond 9:30 (het kan hier wat later dan bij de vorig hotels). Er is een uitgebreid buffet: westers, inclusief croissants en koffiekoekjes, jam, kaas, pannenkoekjes, eieren bereid volgens verlangd recept, etc. en eveneens Vietnamees. Na het ontbijt op de bedjes langs het zwembad en in het water. Thanh belt Cong (onze chauffeur) om ons rond 12:30 op te halen. We willen de gigantische strandduinen bij het strand bij Mui Ne gaan bekijken, ongeveer 15 km verderop. Na wat sight seeing in Mui Ne en even navragen vinden we ze. We parkeren aan de overkant bij een eenvoudige eet- en drinkgelegenheid waar we meteen wat frisdrank kopen. De zon schijnt krachtig en het is warm. We worden voor het verlaten van de minibus al aangesproken door kinderen. Zij verhuren gladde kunststof matjes van ongeveer 40 cm breed. Deze worden gebruikt als sleetjes om van de zandduinen af te roetsjen. Leuk bedacht maar aan mij (Ludy) niet besteed. We lopen naar de zandduinen. De kinderen volgen trouw en weten Anouk en Thanh over te halen voor het schuiffestijn. Anouk wil waar voor haar geld en gaat een keer of zeven omlaag en dus ook weer omhoog de duin op (en dat is zwaar), telkens nog wat hogere duinen. Thanh ervaart bij de eerste keer dat je op deze manier wel erg intensief met zand bezig bent (het zit binnen de koste keren overal) en wordt meteen wat terughoudender. Na de nodige aanmoedigingen (ook van Milou en mij, wij helden) gaat hij een 2e keer, maar dat blijft het definitief bij. Aly en Myra (met buikpijn) zijn halverwege terug gekeerd en bekijken de zaak van onder een boom. Het landschap is heel apart. Op bepaalde plaatsen zie je alleen zandduinen en lijkt het of je in een woestijn bent. De kinderen zijn vriendelijk, en proberen een praatje te maken: “where are you from?” Maar van het antwoord hadden ze nog niet gehoord. Als Anouk al haar energie heeft verbruikt wandelen en strompelen we terug. Even bijkomen onder de boom bij Aly en Myra en het ergst zand uit de kleren. Als Anouk haar rode kleur een tintje lichter is lopen we rustig naar de overkant. Even zitten bij het eettentje. Cong is hier gebleven en geniet van kokosmelk. Anouk wil zich verkleden. Geen probleem; achter de zaak is een kleedhokje en ernaast een toilet, beide dichtgehouden door een houtje. We worden op de grootte aarden pot met een pollepel gewezen, voor als we water nodig hebben. De pot blijk te worden gevuld met regenwater (zachter kan niet) via een constructie van gebogen platen en een buis. In het voorbijgaan naar achteren passeer je nog twee ruimtes. In de ene staat van allerlei verkoopwaar en een bed. De andere wat branders en potten en pannen (dit zal de keuken zijn).
Al dan niet onder het zand, we zijn behoorlijk bezweet en willen naar het strand. Even verderop proberen we, maar het blijkt een privéstrandje en men wil €30. We verkiezen het strand van ons ressort.
Bij aankomst in de zwemkleren en naar ons eigen min-of-meer privé strand. Bedjes uitgekozen, maar vrij snel doorgelopen naar zee. Het lijkt wat kouder dan in Vung tau (komt waarschijnlijk door wat minder weer de afgelopen dagen). Eenmaal door is het heerlijk en we blijven lang in de golven spelen. “We” zijn in dit geval Milou, Ludy, Anouk en Aly. Myra komt ook even maar blijft dicht bij het strand. Thanh houdt niet zo van de zee (volgens z’n vader is hij bang voor haaien) en geeft de voorkeur aan het zwembad. Het strand bij ons resort is breed en loopt langzaam af in zee. De golven zijn tot 1 meter hoog en het water aangenaam warm. Naast het ressort is nog een stuk braakliggend terrein dat wordt gebruikt door vissers. Er liggen een heel stel ronde “badkuipen” van circa 2 m doorsnede, meeste gevlochten, sommigen van blauw plastic, allen met 1 roeispaan. Deze worden gebruikt als bootjes, en ze komen er mee vooruit. Er liggen ook netten, eentje wordt juist binnengehaald, maar de vangst is beperkt.
Aan het stand voor het ressort staan douches; lekker warm water. Zout en zand wordt afgespoeld. We hebben honger gekregen van het spelen in de golven en nemen een kijk bij de seebar van het ressort. Het menu lokt uit tot een bestelling; de sandwiches zijn lekker vanwege de kwaliteit van het stokbrood (de fransen hebben blijkbaar iet positiefs achtergelaten). De verse vruchtensap dorstlessend. Tijdens het eten begint het te regenen, maar we kunnen onder het afdak. Bij terugkomt bij de kamer blijken Myra en Anouk een huisdier te hebben. Een hagedisje van bijna 15 cm kruipt over het plafond en achter de gordijnen. Die houden ook niet zo van regen. We doen een eerste voorzichtige poging het diertje de weg naar buiten de wijzen, maar zonder succes. We zijn niet van die helden als het om van de snelle beestje gaat. Dan maar naar de receptie. Als ik bij de kamers terugkom, komt de gevraagde hulp al aan. De man probeert het beestje te pakken; krukje op stoeltje (het plafond is hoog) en voelen achter de gordijnen. De hagedis rent voor z’n leven, maar weet niet te ontsnappen. Met het beestje in z’n ene hand wordt met de andere hand de stoelen netjes teruggezet en verdwijnt onze redder naar korte tijd weer. We kunnen met gerust hart gaan douchen. Om half acht worden we opgehaald. We willen vanavond eerst wat gaan shoppen en daarna Vietnamees gaan eten. Anouk vind een bikini met blauwer bolletjes. Thanh een rode zonnebril (het merk doet duur aan maar alles is namaak hier). Ook nog een duikbril en Vietnamese sleutelhangers gekocht. Daarna de wagen in en Cong opgezocht en naar het restaurant. Het duurde lang voor we een keuze konden maken. Eigenlijk had men niet wat men wilde: de kip was op en de vis die we wilde ook. Uiteindelijk gebakken rijst en omelet om mee te beginnen en als hoofdmaal maar gekozen voor de “hot pot” want je moet alles een keer proberen. De hotpot bevatte veel krab en wat witvis + groente, maar was geen al te groot succes. Na het eten terug naar Amaryllis waar we vrij vroeg ons bed opzochten (Als we in Chaam waren geweest was dat wellicht niet het geval geweest).