We zijn er

Dag 1 (zaterdag 16 juli )
Om half 5 vertrokken naar Schiphol. Rik en de vader van Thanh (Tam) hebben ons uitgezwaaid. Met inchecken accepteerden ze onze 7 koffers ondanks dat wij met ons zessen zijn. Het vliegtuig vertrok rond 9.00 uur naar Frankfurt met enige vertraging doordat een grote groep niet kwam opdagen, maar wel hadden ingecheckt dus moesten ze handmatig de tassen er tussenuit halen.

In Frankfurt zijn we op tijd geland en zijn we na weer ingecheckt te hebben, nu zonder koffers enige tijd het vliegveld verkend.
En hier bleef de koffer van ludy achter bleek na aankomst in Saigon.
Het word een beetje saai, maar weer vertrok het vliegtuig op tijd voor een reis van 11 uur.

Dag 2 (zondag 17 juli )
Na een lange zit en niet veel of nauwelijks geslapen landen we om 07.00 uur (Vietnamese tijd) in Saigon.
Bij de loopband voor de koffers zat de koffer van Ludy er niet bij. Wel waren er nog een stuk of tien koffers over, maar geen eigenaar kwam deze ophalen heel vreemd!!!
Wij naar de ‘lost & find luggage’ balie en na wat formulieren te hebben ingevuld en ondertekend konden we gaan. (Die zelfde avond belde ze dat de koffer als nog vanuit Frankfurt naar Saigon gebracht zou worden).waren ze gewoon vergeten?
Een oom en tante van Thanh hebben ons met een bus opgehaald en door de straten van Ho Chi Minhstad gereden. Ongelooflijk hoeveel brommers en scooters daar rond reden ze kwamen van alle kanten wel honderd tegelijk. Er zijn twee banen één voor de auto’s en de andere voor de tweewielers, maar de brommers rijden brutaal overal doorheen en dat levert alsmaar getoeter op heen en weer. Rijen kleine winkeltjes langs de weg gemaakt van golfplaten of van parasol of van doeken gestut met palen. De ene verkoopt er eten en drinken en heeft een klein terrasje weer een andere verkoopt er bakstenen de andere tegels de volgende heeft er hout liggen. Dan rijen werkplaatsen naast elkaar met alleen maar kraanwagens, bulldozers en kranen. Er staan er hele nette bij maar ook plaatsen waar het meer op een schroothoop lijkt. Onze eerste indruk van Saigon is dat de buiten steden rommelig zijn. (Als we over een paar dagen naar het centrum gaan hopen we op een betere indruk).
Eerst gingen we op familie bezoek in Vung tau daar wonen de opa en oma, oom (onze chauffeur) en tante en twee neven in één huis. We werden opgewacht door nog meer familie; nog een oom en tante met hun twee dochters en zoon. Daar kregen we ons eerste Vietnamees fruit aangeboden mango’s en lichi’s. Daarna werden we naar ons hotel Ocean Star gebracht met uitzicht op de zee (Zuid Chinese zee). Na een lekkere douche zijn we allemaal lekker gaan slapen.
Om 19.30 uur (dan is het al donker) zijn we met één van de ooms naar een typisch Vietnamees restaurantje gegaan. Het was er druk. Eerst wilde de oom doorrijden omdat we lang zouden moeten wachten. Thanh vroeg hoelang we dan moesten wachten het bleek dat we maar vijftien minuten moesten wachten. Voor ons is dat heel weinig en zijn we er toch naar binnen gegaan. Dit restaurant is zeer populair omdat de kok de noedels in de lucht gooit en weer opvangt. Het eten word buiten klaar gemaakt in een open wagentje. Iedereen eet ongeveer het zelfde en is zo de bestelling snel bereid en gebracht. In het restaurant werd ter plekke de ingrediënten voor de noedelsoep voorbereid.
Nadien weer naar opa en oma en hun huis bekeken. We kregen een rondleiding van de oma en één van de neven. Het zijn twee woningen naast elkaar met drie verdiepingen en twee grote dakterrassen waar het verrassend lekker koel was. Het ene huis is bewoond en het ander moet nog ingericht worden. Daar nog even op het dakterras wat fruit gegeten en gedronken.
Met twee nichtjes en hun vader hebben we een sightseeing gedaan door Vung Tau. De oudste dochter gestudeerd in Sidney en legde alles uit in het Engels. Zij brachten ons weer naar het hotel.